Mylady.gr • Γιάννης Φιλιππίδης • Στιγμές από το ημερολόγιο ενός συγγραφέα

Αχ, είναι η τρίτη μέρα που βλέπω ξανά τον ήλιο να χαμηλώνει και να δύει από την οπτική της βεράντας μου, ακόμα κι αν δεν έχω προλάβει να πολυκαθίσω σ’ αυτήν και τα πρωινά είναι ακόμα γέματα υποχρεώσεις, μολονότι το καλοκαίρι έφτασε να κυλάει προς την καρδιά του. Ίσως να μ’ ένιωσες να εξαφανίζομαι για πολύ καιρό. Αλλά χρειάστηκε να ξοδέψω –μ’ ένα ξόδεμα μαγικό σαν πλεονέκτημα, που μόνο η διαφυγή μέσα από την πεζογραφία, σου προσφέρει- ένα καλοκαίρι, ένα φθινόπωρο, έναν χειμώνα και μισή άνοιξη για ν’ ανασυγκροτήσω και να βάλω σε τελική ευθεία, ένα μυθιστόρημα που έψαχνε να βρει το φως μέσα μου και γύρω μου σε ένα βιβλίο πολυσέλιδο, που ‘χε ανάγκη, μία και μόνη: την συνολική μου αφιέρωση σ’ αυτό. Το γράψιμο ξεκίναγε στις δέκα το πρωί κι όταν σηκωνόμουν, είχε πια πέσει το φως. Και τις ώρες που δεν έγραφα, παριστάνοντας ότι προσπαθώ να χαθώ βλέποντας μια ταινία, το μυαλό κι η ψυχή μου αυτόβουλα επέστρεφαν στο ανοιχτό αρχείο κειμένου. Αλλά για να γίνει αυτό, ο χρόνος κι η ολοκληρωτική και αποκλειστική άφεση στη συγγραφή βιβλίων, με δίδαξαν πως, αν δεν είσαι αποφασισμένος να ξοδέψεις καλοκαίρια και χειμώνες από την πραγματική σου ζωή, μυθιστόρημα ή βιβλίο με την ευθύνη της υπογραφής σου, δεν βγαίνει.

Κι όταν ένιωσα ότι βάζω την τελευταία σελίδα, το αρχείο ταξίδεψε στους υπολογιστές των συνεργατών μου στον Άνεμο, ακούστηκαν επευφημίες απ’ τους ανθρώπους, που όλο αυτό το διάστημα λειτουργούσαν ησύχως στην άλλη πλευρά του ορόφου, παρέχοντας μου ησυχία κι ασφάλεια, υπομένοντας την επαναληπτική σχέση που έχω με τις μουσικές που με εμπνέουν και μου δίνουν ρυθμό να γράφω με περισσότερο κέφι. Γι’ αυτά τα αγαπημένα μου πρόσωπα, θ’ άξιζε ακόμα και μια ειδική ευχαριστία στις πρώτες σελίδες αυτού του βιβλίου και κάθε βιβλίου, γιατί με αντέχουν τις εποχές που γράφω. Και χαμογελούν με το αρρύθμιστο θυμικό μου που εννοούσε να ‘χει ρυθμίσει όλες τις εκδοτικές αποφάσεις μεταξύ οχτώ και δέκα κάθε πρωί, πριν δηλαδή χαθεί οριστικά για το υπόλοιπο της ημέρας στα μονοπάτια της πεζογραφίας, που ‘ναι γέματα μουσικές και λέξεις σε χαοτικούς αριθμούς.

Όταν ψέλλισα δειλά και ανασφαλής μέσα από τα δόντια μου τον πλήρη τίτλο του Απρίλη κι οι καρέκλες γύρισαν με πρόσωπα που εκπλήσσονται όμορφα. Κι όταν φτάσαμε να κουβεντιάζουμε το εξώφυλλο, είχε ήδη μπει το ατελιέ στη διαδικασία, πως αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο, πρέπει να εκπέμπει, ό,τι περισσότερο πρεσβεύει: τη συναισθηματική φλόγα, το φως και τη μοναδικότητα του ομορφότερου μήνα του χρόνου.

Η μεγάλη έκπληξη βέβαια μας περίμενε στη συνάντησή μας με τη διανομή του βιβλίου. Ο κόσμος που δουλεύει καθημερινά και καταπνίγεται συχνά από ασταμάτητες εκδόσεις βιβλίων και τίτλων, αντιμετώπισε τον «Απρίλη» μου σαν ένα νεογέννητο λαμπερό μωρό. Έτσι και μετά από χρόνια αγώνα, να ‘μαστε μπροστά στις θέσεις πώλησης, εκδηλώθηκε γι’ άλλη μια φορά η κατ’ εκτίμηση εμπιστοσύνη, που δεν κερδίζει ποτέ κανείς πληρώνοντας διαφημιστικές καμπάνιες, παρά μονάχα βιβλίο το βιβλίο, αναγνώστη τον αναγνώστη, πόντο-πόντο, με υπομονή κι αγάπη στην ενασχόλησή του με τη γραφή.

Έτσι γέμισαν παπαρούνες τα βιβλιοπωλεία κι αυτές οι ίδιες σε πολλές παραλλαγές μας ακολούθησαν μέχρι και τις δυο μεγάλες εκθέσεις βιβλίου, αυτήν της Αθήνας που παράπαιε μεταξύ εκλογών και πανελλαδικών για 12 μέρες. Έπειτα, κατεβήκαμε απλά στο Πασαλιμάνι. Τρία χρόνια ονειρευόμουνα την ετήσια έκθεση εκεί, αλλά δεν ήμασταν αρκετοί ακόμα τίτλοι για να υποστηρίξουμε ένα τέτοιο σχέδιο. Ο απολογισμός των 17 ημερών συνεχούς παρουσίας μας εκεί, μας φρέσκαρε κάθε ίχνος κούρασης ή φόβου για ένα επίφοβο οικονομικό αποτέλεσμα, που δεν θ’ ανταπέδιδε το μόχθο μας. Αντ’ αυτού, βιώσαμε μια από τις πιο ανοιχτόκαρδες διοργανώσεις βιβλίου στη ροή ενός έτους. Κι οφείλω αμέτρητα ευχαριστήσω σε αμέτρητα πρόσωπα: την Γιώτα από την ημερήσια φύλαξη, που μας παρείχε κάθε διευκόλυνση, την Ειρήνη από τον Σ.Β.Ε.Π και τα κορίτσια από τη γραμματεία, που μ’ έβλεπαν να τριγυρίζω γύρω από το περίπτερο 55 του Ανέμου, συνομιλώντας με φίλους και φίλες που ερχόντουσαν από κάθε μεριά της Αττικής και τα κορίτσια μ’ έδιναν από τα μεγάφωνα με τρόπο τόσο γλυκά επαναληπτικό, που συνέβη να κατέβουν γειτόνισσες από τ’ απέναντι μπαλκόνια, που μου δήλωσαν ευθέως, ότι είχαν ακούσει τόσο πολλές φορές από τα μεγάφωνα αυτόν τον ιδιόρρυθμο τίτλο του βιβλίου, που δεν υπήρχε περίπτωση ν’ αφήσουν την έκθεση να φύγει από τη γειτονιά τους, χωρίς να αποκτήσουν ένα αντίτυπό του, για να δουν οι ίδιες σε ρόλο αναγνώστη, τι στην ευχή ακριβώς, σημαίνει ένας τέτοιος τίτλος. Κι απόλαυσα τα πρώτα τους γενναιόδωρα χαμόγελα στην ανάγνωση του οπισθοφύλλου και του πίσω αυτιού στο βαθμό, που ο εκδότης μας που στεκόταν πλάι μου στο περίπτερο, κάποια στιγμή, την τρίτη κιόλας μέρα, μου ψιθύρισε χαλαρά, ότι «δε ξέρω σε τι συγκρότηση βρίσκεται το επόμενο βιβλίο σου κι ούτε ξέρω την απήχηση του Απρίλη σε Ελλάδα και Κύπρο, αλλά το Πασαλιμάνι, θα περιμένει καινούργιο μυθιστόρημα από σένα!»

Την ίδια στιγμή, συνειδητοποιούσα ότι έχανα το πλεονέκτημα της ανωνυμίας μου σε μια μεγάλη πόλη κι έναν προορισμό, που χρησιμοποιούσα σε συγκεκριμένες εποχές για να χάνομαι, όταν δεν άντεχα άλλο την πρωτεύουσα και τα αχανή απ’ άκρου εις άκρον τσιμέντα της, άλλοτε με λαμπερά φιλικά πρόσωπα, άλλοτε πάλι πιο μοναχικά. Αλλά ειλικρινά και πες μου εσύ, δεν είναι πολύ όμορφο να χάνεις την ανωνυμία σου σ’ έναν τόπο, που αγαπούσες από την πρώτη σου ενήλικη περίοδο. Κι αν δε μπήκες στο πνεύμα, θα σου προδώσω κάτι ακόμα, ότι ένας οριστικός έρωτας, από τους ομορφότερους που ‘χω νιώσει ότι περιγράφω σαν συγγραφέας, βρίσκεται στον «Απρίλη» και εγώ ο ίδιος όρισα, να ξεκινάει μ’ ένα παγωτό εκεί, στο Πασαλιμάνι, με το αίσθημα αρμύρας που αφήνει στο δέρμα σου η θάλασσα, ένα όμορφο ανοιξιάτικο απομεσήμερο, πλημμυρισμένο από γλάρους.

Κι αν κάθισα σήμερα να σου γράψω δυο λόγια που να καθρεφτίζουν τον καιρό που έλειψα, είναι γιατί δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που έχουν να κάνουν με το πνεύμα και συνηθίζουν παράλληλα να γράφουν την εξυπνάδα της ημέρας, κάνοντας με σταθερότητα «πρόγραμμα» μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Τα δικά μου λόγια, προτιμώ να τα μοιράζομαι με τους οικείους μου, να τα ξοδεύω γράφοντας βιβλία που με αντιπροσωπεύουν ή συντεταγμένα άρθρα, που αφορούν την επικοινωνία μας στο διηνεκές μέσα από βήματα ελεύθερης γνώμης.

Ακριβά φιλιά, ως την επόμενη φορά.

Πηγή