Φίλοι της λογοτεχνίας: «Κωδικός ελευθερία» • Συνέντευξη του Γιάννη Φιλιππίδη στην Κλειώ Τσαλαπάτη
Η ευκαιρία να γνωρίσω τον αγαπητό Γιάννη Φιλιππίδη, σαν συγγραφέα μέσα από το έργο του αλλά και σαν άνθρωπο διά ζώσης, ήταν ανεκτίμητη για μένα. Είχα την χαρά να ‘διαβάσω’ έναν ταλαντούχο άνθρωπο της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας με γραφή ζωντανή, μεστή, πρωτότυπη και εμπνευσμένη που κάθε φορά με ‘ταξιδεύει’ μέσα από τις σκέψεις του τις αποτυπωμένες στο χαρτί. Είχα όμως τη χαρά να γνωρίσω και από κοντά και να αποκαλώ πλέον φίλο έναν άνθρωπο ευφυή, ευγενικό, χαρισματικό και ταλαντούχο που χαράζει τον δικό του ανεξάρτητο και επιτυχημένο δρόμο στον δύσκολο και απαιτητικό κόσμο των γραμμάτων και των εκδόσεων, ιδιαίτερα σε μία εποχή που μόνο εμπόδια και αντιξοότητες έχει να προσφέρει σε όσους τολμούν να παίρνουν πρωτοβουλίες βασισμένοι αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις και στα οράματά τους.
Το πρώτο δικό του βιβλίο που διάβασα και πραγματικά λάτρεψα ήταν η συλλογή διηγημάτων του για ενηλίκους «Μα Το Ψάρι Είναι Φρούτο». Ακολούθησε το εξίσου εξαιρετικό και πολύ δυνατό μυθιστόρημά του «Κρατάς Μυστικό;», που θεωρώ πιο επίκαιρο από ποτέ στη σημερινή εποχή που μαστίζεται από την οικονομική κρίση, στη συνέχεια το συναρπαστικό πρώτο μυθιστόρημά του «Η Μυρωδιά Σου Στα Σεντόνια Μου» και, πέρυσι, το τελευταίο υπέροχο βιβλίο του «Ο Απρίλης Στάθηκε Αλήτης», με το οποίο ταυτίστηκα σε πάρα πολλά σημεία και θεωρώ ένα από τα πιο αισιόδοξα μυθιστορήματα που μπορεί να διαβάσει κανείς. Αυτό που συμπέρανα για τη γραφή του Γιάννη Φιλιππίδη είναι πως έχει ένα μοναδικό, προσωπικό στυλ, με συνεχείς εναλλαγές μεταξύ αστείου και σοβαρού – οπότε γράφονται και οι πιο σημαντικές αλήθειες – συγκινητικού, ερωτικού, σαρκαστικού, τρυφερού και αληθινού, με ανεξάντλητες πινελιές ευρηματικότητας, φαντασίας και ονειροπόλησης. Το αποτέλεσμα είναι βιβλία μοναδικά, συναρπαστικά, πρωτότυπα, εμπνευσμένα που αιχμαλωτίζουν τον αναγνώστη από την αρχή μέχρι το τέλος και που εμπλουτίζουν την ψυχή του με άπειρα συναισθήματα. «Όλα καλά, ψυχή μου;»
Έτσι, όταν πριν από λίγες μέρες έφτασε στα χέρια μου το νέο του βιβλίο, μια νέα συλλογή από ‘παιχνίδια πεζογραφίας’ με τίτλο «Κωδικός Ελευθερία» ήμουν βέβαιη ότι θα διάβαζα ακόμα ένα εξαιρετικό έργο του Γιάννη Φιλιππίδη, από αυτά που μένουν χαραγμένα στο μυαλό και την καρδιά του αναγνώστη και που, κατά καιρούς, τα αναζητά εκ νέου στη βιβλιοθήκη του για να τα ξαναδιαβάσει νιώθοντας πως συναντά έναν παλιό, αγαπημένο φίλο, του οποίου του έλειψε η παρουσία. Τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της λογοτεχνίας βγαίνουν κατευθείαν από την ψυχή, από τον συναισθηματικό μας κόσμο, από όσα μας πλήγωσαν, μας λύγισαν, μας τραυμάτισαν, αλλά τελικά μας έκαναν δυνατότερους και πιο ανθεκτικούς σε όσα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε! Δεν έχει σημασία ποιά μορφή θα έχουν, αν θα είναι διηγήματα, μυθιστορήματα, νουβέλες, σκόρπια κείμενα ή ποίηση, παιχνίδια πεζογραφίας ή οτιδήποτε άλλο σε μορφή γραπτού, αφηγηματικού λόγου… Σημασία έχει ότι είναι κομμάτια της ψυχής του κάθε συγγραφέα. Ένα τέτοιο πολύτιμο κομμάτι ψυχής είναι και αυτό το νέο βιβλίο του φίλου Γιάννη, το «Κωδικός Ελευθερία» για το οποίο όσα μπράβο και όσα συγχαρητήρια κι αν του απευθύνω θα είναι λίγα...!
Τον ευχαριστώ για την νέα αυτή συνέντευξη που μου παραχωρεί για τους «Φίλους Της Λογοτεχνίας» με αφορμή το πιο πρόσφατο έργο του και του εύχομαι καλή επιτυχία στο νέο του δημιούργημα, να είναι πάντα καλά και να μας ‘απελευθερώνει’ μέσα από τις συγγραφικές εμπνεύσεις του!
Αγαπητέ κ. Φιλιππίδη, αυτή την εποχή κυκλοφορεί το ένατο βιβλίο σας, μια συλλογή ανεξάρτητων κειμένων – σκέψεών σας τα οποία συνοδεύονται από τις εκπληκτικές φωτογραφίες του εξαίρετου Νικόλα Τελλίδη των εκδόσεων Άνεμος, με τον πολυσήμαντο και αλληγορικό τίτλο «Κωδικός Ελευθερία». Ποια ήταν η αρχική σας έμπνευση, το έναυσμα για τη δημιουργία αυτού του βιβλίου σας;
Η παράλληλη με τη συγγραφή βιβλίων σποραδική μου αρθρογραφία σε γνωστά σάιτ ή το δικό μας www.anemosmagazine.gr με πήρε ξανά από τα διαφορετικά πάντα, αλλά γραμμένα με ξεχωριστό πάντα τρόπο και τη δική τους γλώσσα, μυθιστορήματα. Το σημαντικότερο όμως, είναι πως στο «Κωδικός Ελευθερία», έχουμε να κάνουμε μ’ ένα σχέδιο βιβλίου αλλιώτικο, ξεχωριστό. Σμίξαμε λόγο αυτοδιερευνητικό και άμεσο, όπου συγγραφέας και αναγνώστης ψάχνουν και βρίσκουν όσα τους ενώνουν με την υποβλητική παρουσία επιλεγμένων φωτογραφιών του Νικόλα. Αν το κάναμε για πρώτη φορά, θα έλεγα πως είναι πείραμα. Το καλύτερο όμως είναι πως, το Δεκέμβρη του 2011, κάναμε το ίδιο μ’ ένα ανάλογο βιβλίο εσωτερικής ανασυγκρότησης συγγραφέα – αναγνώστη σε ανοιχτή επικοινωνία με το «Ζωή Με Λες», που ήταν κι εκείνο μια σειρά από ανεξάρτητα πεζά, ντυμένα με το φωτογραφικό υλικό της φίλης μου Ρενέ Ρεβάχ. Το βιβλίο τυπώθηκε σε μια διπλή μεγάλη έκδοση χιλιάδων αντιτύπων και σύντομα θα επανεκδοθεί, η δε επιτυχία του, μου έδωσε ακόμη μεγαλύτερη ελευθερία να αφεθώ σε κείμενα που επιχειρούν να καταγράψουν όσα συμβαίνουν μέσα μας και γύρω μας με διάθεση πάντα, στο να ξαναδούμε τα πράγματα από τη φωτεινή τους πλευρά.
Πόσο πραγματικά ελεύθεροι μπορούμε να είμαστε εμείς οι άνθρωποι, δεδομένου του πεπερασμένου χρόνου ζωής και των δυνατοτήτων μας; Πόσο "ελεύθερος" νιώθετε εσείς κατά τη συγγραφή κάθε έργου σας;
Ενδιαφέρουσα η ερώτηση, με δυο πτυχές. Αλήθεια είναι, πως ο χρόνος ζωής μας στο γήινο φλοιό δεν είναι αιώνιος, όπως παιδιά ίσως πιστεύαμε. Κι είναι μάταιο και χρονοβόρο να τον ξοδεύουμε, ζώντας με κατά συνθήκη ψεύδη ή ζώντας κουκουλωμένοι από το γκρίζο της δύσκολης εποχής. Όσα αγαπάμε ή μας κάνουν να ευτυχούμε έστω και στιγμιαία, δε κοστίζουν πάντα χρήματα κι η ζωή μας δεν είναι μια διαρκής οφειλή, έχουμε και τον κανονικό μας εαυτό, με τις ανάγκες, τα συναισθήματα και τα θέλω μας. Αυτά είναι που ελευθερώνουν και μένα σα συγγραφέα, να γράψω όχι μια μυθοπλασία, αλλά να φωτίσω πλευρές που μας αφορούν άμεσα και περισσότερο. Ο χρόνος, μου έχει αποδείξει, πως αν σαν συγγραφέας περνάς καλά γράφοντας με αμεσότητα και ειλικρίνεια, τότε το αντικείμενό σου βρίσκει γρήγορα τους αποδέκτες που αξίζει.
Το βιβλίο σας αυτό έχει την ίδια ιδιαίτερη μορφή, δηλαδή το συνδυασμό κειμένων και φωτογραφιών, με το αντίστοιχο προηγούμενο εξαιρετικό σας βιβλίο «Ζωή Με Λες». Ποιος ο σκοπός και η χρησιμότητα ενός βιβλίου τέτοιας μορφής σε σχέση με το κλασσικό βιβλίο χωρίς εικόνες;
Ο ρόλος ενός μυθιστορήματος – όσο καλό και να ‘ναι – είναι μια στάλα αλλιώτικος, στόχο άμεσο έχει να σε «κλέψει» σε μια ιστορία, που θα εγείρουν τα δικά σου συναισθήματα. Με τρόπο αλλιώτικο σ’ ακουμπάει ένα βιβλίο ελεύθερης γραφής, που περιγράφει πιο εσωτερικά, δικά σου, καθημερινά περιστατικά, αισθήματα. Στόχος πάντα – ακόμα και – της τέχνης ενός βιβλίου, είναι πάντα η υπέρβαση. Οι συγγραφείς περιγράφουμε τη ζωή, όπως την εισπράττουμε μέσα από τα υπερευαίσθητά μας κέντρα, κάπως σα να την ανεβάζουμε ένα σκαλοπατάκι πιο ψηλά από την κάθε μέρα μας. Έτσι, της δίνουμε καινούργια στίξη, βλέπουμε σαν αναγνώστες, αλήθειες και στόχους, που χάνονται μέσα μας, ενόσω τρέχουμε για τ’ αναγκαία. Κι είναι ό,τι περισσότερο αξίζει να σώσουμε μέσα μας, ζώντας σε καιρούς παράξενους.
Κάθε κείμενο με την δική του ξεχωριστή σημασία και μορφή. Άλλοτε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, άλλοτε διάλογος, άλλοτε ποίηση, άλλοτε εκμυστήρευση. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την "ιστορία πίσω από τις ιστορίες σας";
Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια συναισθηματική αλλιώτικη τεχνική από ένα μυθιστόρημα ροής, όπου ταξιδεύει κανείς με την ίδια ιστορία ως το τέλος. Στο «Κωδικός Ελευθερία», όπως και στο «Ζωή Με Λες» που προϋπήρξε ιστορικά σα βιβλίο, έχουμε να κάνουμε με πράγματα από κοινού μοιρασμένα στο συγγραφέα και τον αναγνώστη. Το ταξίδι, παίρνει αφορμές, κλέβει στιγμές από τις δικές μας, τις κάνει σπονδυλωτές ιστορίες ως προς τον άξονα της ελευθερίας ή της ζωής αντίστοιχα, έννοιες συνυφασμένες στην ουσία τους και τις αναπτύσσει ελεύθερα, χωρίς περιττά λόγια ή άλλων εποχών στόμφο. Με τα πιο απλά δικά μας ελληνικά, μπορούμε να επικοινωνήσουμε τα καλύτερα. Κι αν δεν είναι μια κοινή μυθιστορία, θα υπάρξουν φίλες και φίλοι, που μια τέτοια συνάντηση, θα την κατατάξουν σε πιο σημαντική θέση από ένα απλό μυθιστόρημα. Γιατί πρόκειται για κείμενα που επιχειρούν να θεραπεύσουν κι ίσως αξίζει ακόμα και να επιστρέφεις σ’ αυτά, όταν αισθάνεσαι την ανάγκη να βρεις ξανά το έρμα μέσα σου.
Τα περισσότερα μυθιστορήματά σας βασίζονται σε πραγματικές καταστάσεις και γεγονότα. Ελάχιστα εντάσσονται στη σφαίρα της φαντασίας. Στο «Κωδικός Ελευθερία» είναι κάποια από τα κείμενά σας αποκυήματα φαντασίας, ή έχουν τις ρίζες τους σε πραγματικά γεγονότα και υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις;
Χαίρομαι που ίσως κάποια από τα μυθιστορήματα μοιάζουν με αληθινές ιστορίες, αλλά για να πω την αλήθεια μου, κανένα από αυτά δεν έχει άμεση – πραγματική ρίζα, μ’ αρέσει να επηρεάζομαι απ’ όσα προσλαμβάνω ή με συγκινούν και ν’ αφήνομαι σ’ ένα μύθο δικό μου πια, που με κλέβει και ζω μέσα του, τις εποχές που γράφεται τουλάχιστον, συχνά και καιρό μετά. Στο «Κωδικός Ελευθερία», αφέθηκα να γράψω, πραγματικές στιγμές, εντυπώσεις από μαγικούς ελληνικούς προορισμούς που μ’ έκαναν πρώτα εμένα πιο πλούσιο σε εικόνες και μνήμες. Ενυπάρχουν στην ίδια ενότητα κειμένων, τα άγχη κι οι χαρές μας, το φεύγα του νου μας, χωρίς να κρύβεται ο άστεγος, ο μετανάστης, μια γυναίκα που ζει μόνη για χρόνια πολλά, για να φέρω κάποια παραδείγματα. Όποιος κι όποια από μας έχει αισθανθεί στέρηση ελευθερίας – κι όχι βέβαια άμεσα με την πολιτική, αλλά πιο πολύ την ανθρώπινη πλευρά του – σ’ αυτό το βιβλίο, έχω την αίσθηση, ότι θα βρει έναν καλό σύμμαχο, μια συντροφιά που θα τον ωφελήσει. Γιατί δε μιλά το βιβλίο για πρόσωπα που ξεπηδούν από μύθους, μιλούν για κείνον/νην. Κι αυτό, έχει ξεχωριστή σημασία…
Όλα τα κείμενα του βιβλίου σας αυτού με άγγιξαν και με "ταξίδεψαν". Ένα, όμως, συγκεκριμένα με συγκίνησε και με συντάραξε περισσότερο… «Τα Θαμπά Οπτικά Μου Κέντρα». Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο περισσότερο γι’ αυτό και για την απόφασή σας να μοιραστείτε κάτι τόσο προσωπικό με τους αναγνώστες σας;
Δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που περιφέρουν τα ψυχοσωματικά τους βάσανα προς τέρψιν, ή ωφέλεια τρίτων κι άνευ λόγου, ή με στόχο το κέρδος. Αν θέλησα να το κάνω σ’ ένα βιβλίο που προορίζεται να μας κάνει να νιώσουμε πιο ελεύθεροι, είναι γιατί θέλω να δώσω δύναμη. Το απλό σύνθημα ότι ζω με το 50 τοις εκατό στην οπτική μου ικανότητα κι όμως, βρίσκοντας την τεχνολογία και τους τρόπους, να συνεχίζω να γράφω πολυσέλιδα, άλλοτε πάλι περίπλοκα ως προς τη δομή και τον επανέλεγχό τους, βιβλία. Ταυτόχρονα, είμαι αρχισυντάκτης σ’ ένα ηλεκτρονικό μαγκαζίνο με έμφαση στο βιβλίο, τον πολιτισμό και την ποιότητα ζωής, χωρίς ν’ αφήνω πίσω μου στιγμή, την απόλυτη ευθύνη των εκδόσεων του Ανέμου. Κι αυτό ήθελα να καταδείξω: πως κίνητρο να πεις την απόλυτή σου αλήθεια, αποτελεί το γεγονός, ότι μια αναπηρία, που στ’ αλήθεια σε ταλαιπωρεί σε πολλά, δεν αποτελεί τροχοπέδη στον προσωπικό μας στόχο και σκοπό.
Πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου για εσάς; Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας επιτυγχάνει ένας είδος "ψυχοθεραπείας" με την κατάθεση των σκέψεων και των συναισθημάτων του στις σελίδες ενός βιβλίου;
Αναμφίβολα μ’ ένα βιβλίο σαν το «Κωδικός Ελευθερία», ο συγγραφέας επανασυντονίζει πρώτα τον εαυτό του κι αν το αποτέλεσμα εμπνεύσει ειλικρίνεια κι εμπιστοσύνη, τότε ο αναγνώστης παίρνει στα χέρια του το δώρο ενός κύκλο ψυχοθεραπειών… σαν ελάχιστο δώρο. Αλλά αξίζει τον κόπο: γιατί πρώτος ο συγγραφών, χρειάστηκε να σταθεί ακέραιος, προβάλλοντας δημόσια, το πιο αληθινό και όμορφο κομμάτι των δικών του εσωτερικών συναισθημάτων και σκέψεων.
Δύο από τα κείμενά σας είναι αφιερωμένα εξαιρετικά σε δύο πολύ αγαπημένες σας υπάρξεις. Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο για αυτά;
Η μία είναι η Ειρήνη Τσορμπατζόγλου, που στάθηκε εκτός από δυναμική φίλη-αρωγός σ’ ένα πλήθος στιγμών, κατά τις οποίες μας γιάτρευε η στήριξη τέτοιων φίλων μας, αλλά πέρα από τη φυσική της παρουσία, αποτέλεσε το συνδετικό κρίκο για τη φιλία μου με την Αλκυόνη Παπαδάκη, που αποτελεί από μόνη της ένα σημαντικό για μένα κεφάλαιο στη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία. Η δεύτερη αφιέρωση απευθύνεται στη συγγραφέα του Ανέμου, την Αναστασία Κορινθίου, που εκτός από παλιά φίλη πολλών ετών, έχω τη χαρά να μοιράζομαι μαζί της όχι μόνο το κοινό μας εκδοτικό σπίτι, τον Άνεμο, αλλά επιπλέον, είναι η φίλη – εξ’ αγχιστείας συγγενής, στ’ αλήθεια – με την οποία μοιραζόμαστε κοινά τρέχοντα αλλά και μελλοντικά όνειρα, ταξίδια, διοργανώσεις που φέρουν φως από το δικό της αυτόφωτο αστέρι, κι επιπλέον είναι η καθ’ ύλην υπεύθυνη, που κατεβάζοντας με ξανά και ξανά στην βασίλισσα Ρόδο, μ’ έφερε αντιμέτωπο με νεανικές προσωπικές μνήμες, που γέννησαν καινούργια κείμενα, γνωρίζοντας – σαν από πάντα της ένα σοφό παιδί, που ωστόσο παραμένει πάντα ένα ονειροπόλο παιδί – ότι θα μου φέρει καινούργιες εμπνεύσεις, κάποιες από τις οποίες συμπεριλαμβάνονται στο 9ο μου βιβλίο.
Κείμενα με επίκεντρό τους την δημοκρατία, τους ανώνυμους ανθρώπους, την κρίση, τα σκοτεινά βλέμματα, τα σκυφτά κεφάλια, την απογοήτευση και την δράση για την αντίδραση στα "κακώς κείμενα" της εποχής μας; Πείτε μας τις σκέψεις σας και τα μηνύματα που θέλατε να μας μεταδώσετε μέσα από αυτά.
Η ερώτηση αυτή, αγγίζει την καρδιά του συγγραφέα Γιάννη, γιατί περιγράφει με ακρίβεια αυτό το βιβλίο. Τα βλέμματα και τα κεφάλια μπορούν να σηκωθούν και πάλι ψηλά. Η τέχνη της πεζογραφίας είναι δω, είναι πάντα εδώ για να βοηθήσει, επιστρέφοντάς μας στο σιωπηλό χρόνο μιας ανάγνωσης, που συχνά τη σταματάμε, γιατί ενεργοποιεί κέντρα και αξίες, που είναι ανάγκη να παραμένουν φωτισμένα μέσα μας.
Ρόδος, Σύμη, Σαντορίνη, Καστοριά… Κάποια από τα μέρη στα οποία αναφέρεστε μέσα στο βιβλίο σας. Πόσο σημαντικό είναι για εσάς να ταξιδεύετε, να γνωρίζετε καινούρια μέρη και τοποθεσίες ή να επιστρέφετε σε παλιά και αγαπημένα; Είναι απαραίτητο αυτό για έναν συγγραφέα, ή αρκούν τα "ταξίδια της φαντασίας του";
Στην εποχή που θα ‘ταν αστείο ν’ αναζητούμε τα εμπορικά οφέλη ακόμα κι από βιβλία που έχουν απηχησιμότητα κι ευαισθησία, αισθάνομαι τουλάχιστον ευλογημένος, που υπάρχουν προορισμοί, έτοιμοι να καλοδεχτούν εμάς και το έργο μας. Η πατρίδα μας είναι γεμάτη μαγικούς προορισμούς, μικρούς παράδεισους. Σαλονίκη – Μακεδονία, Ζάκυνθος, Αίγιο, Ναύπλιο, Κύθηρα, Κρήτη, Σαντορίνη, Ρόδος, Σύμη. Τα βιβλία είναι για μένα το όχημα. Μπορεί πάντα τα «επαγγελματικά» ταξίδια να έχουν ανάγκη από τη δική τους πειθαρχία, αλλά οι εικόνες που προσλαμβάνω, δε θα κερδίζονταν στο φυσικό χρόνο ζωής ενός κανονικού ανθρώπου. Είναι το δεύτερο μεγάλο δώρο, μετά από τις αγκαλιές των φίλων εκεί που πας, βρίσκεις και ξαναβρίσκεις με την ίδια λαχτάρα και χαρά, ελπίζω να μου συμβαίνει δια βίου.
Γνωρίζετε ότι "τρέφω" μια ιδιαίτερη προτίμηση και αδυναμία στο βιβλίο σας «Μα, Το Ψάρι Είναι Φρούτο», μια συλλογή παραμυθιών για ενηλίκους. Εσείς, αν σας ζητούσα να επιλέξετε κάποιο από τα βιβλία σας που να του έχετε περισσότερη αδυναμία, ποιό ή ποιά θα ήταν αυτά και γιατί;
Με ξεπερνάει η ιδέα να τα ξεχωρίσω. Είναι χαρά μου ωστόσο, που καθένα απ’ αυτά είναι και κάτι διαφορετικό, γραμμένο πάντα από τον ίδιο άνθρωπο, οι εποχές κι η οπτική αλλάζουν κάποιες φορές. Αλλά για διαφορετικούς λόγους αγαπώ τα μυθιστορήματα, γι’ άλλους πάλι τα ανεξάρτητα πεζά: τα πρώτα γιατί αποτελούν διαφυγή ψυχής σε ροή ατέλειωτων σελίδων, τα δε δεύτερα σαν το «Ζωή Με Λες» ή το «Κωδικός Ελευθερία» τ’ αγαπάω, γιατί επανασυντονίζουν εμένα και τους φίλους τους στη δική μας προσωπική κανονικότητα, που έχουμε τόση ανάγκη.
Αφού σας ευχαριστήσω θερμά για τον χρόνο που διαθέσατε για να απαντήσετε στις ερωτήσεις μου και σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο το νέο σας βιβλίο «Κωδικός: Ελευθερία», πείτε μου, τί να περιμένουμε από εδώ και πέρα από το Γιάννη Φιλιππίδη; Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά του σχέδια;
Κάθε βιβλίο για κάθε συγγραφέα που σέβεται τον εαυτό του/της, είναι ιστορία που κρατάει χρόνια πριν δημοσιευθεί. Ένα μυθιστόρημα περιμένει την απόλυτή μου αφιέρωση κι είναι ακόμα στα μισά του. Ενδιάμεσα θα παίξουν πολλές βιβλιοβραδιές και κάπου στο βάθος του μυαλού μου, ίσως και να σκέφτομαι άλλο ένα θεατρικό έργο, λίγο καιρό πριν και σχεδόν ταυτόχρονα με το «Κωδικός ελευθερία», εκδόθηκε και «Το ασανσέρ Των Οκτώμισι», κάτι που μου προκάλεσε ιδιαίτερη χαρά. Κι η μία χαρά, φέρνει ίσως γρηγορότερα την άλλη.
Πηγή: http://yannis-filippidis.blogspot.gr/2015/12/blog-post_82.html