Φιλόδημος.gr • M’ ένα βιβλίο πετάω • «Κρατάς μυστικό;» • Κριτική από τη Μαίρη Ζαχαράκη

«…Το πληγωμένο παιδί μέσα μου, κλέβει ακόμα τις πνιχτές ανάσες του καθημερινού μου ύπνου. Φοράει τα στενά μου ρούχα και τσαλακώνει τα σεντόνια μου… Ποτίζει λουλούδια σε δυο βεράντες, ζει ταυτόχρονα τη ζωή στα ψέματα. Έχει επιτελέσει τον οποιοδήποτε σκοπό. Ίσως, είναι ώρα να επιστρέψει εκεί. Στον ευρύχωρο ουρανό του χτες, του σήμερα, του πάντα. Παρέα με την αγάπη μου. Και πιο πολύ, παρέα με τη συγνώμη μου, την πιο βαθιά συγνώμη μου προς την ισορροπία αυτού του κόσμου. Συγνώμη από το κορίτσι που έπνιξα μέσα μου. Συγνώμη από την Αλεξάνδρα. Συγνώμη. Συγνώμη. Συγνώμη…»

 Αυτή είναι η ηρωίδα του νέου βιβλίου του Γιάννη Φιλιππίδη, που κυκλοφορεί από την «Άνεμος εκδοτική». Γεμάτη ευαισθησία και δυναμισμό, τρυφερότητα και θρασύτητα, κάποιες φορές αλτρουιστική, συχνότερα μαχητική, ασυμβίβαστη, ατίθαση.

 Μας προσκαλεί, να την γνωρίσουμε καλύτερα, καθώς η ιστορία της ξετυλίγεται έντεχνα από την πένα του δημιουργού της. Το μόνο που θέλει από μας, είναι εχεμύθεια, γι αυτό ρωτά τον καθένα μας, «κρατάς μυστικό;»

 Έτσι τιτλοφορείται το τρίτο μυθιστόρημα του Γιάννη Φιλιππίδη. Είχαν προηγηθεί το «Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου», «Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι “αχ”», όπως και οι οχτώ απρόβλεπτες ιστορίες για ενήλικους αναγνώστες, κάτω από τον τίτλο «Μα, το ψάρι είναι φρούτο».

 Τώρα με τη ματιά του πιο ώριμη, την σκέψη του πιο μεστή και τη γραφή του εμπλουτισμένη από νέα υλικά, ο Γιάννης Φιλιππίδης μας συνεπαίρνει και μας οδηγεί αιχμάλωτους από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Μέσα από το βιβλίο του δραπετεύουν, αρώματα συναισθημάτων και μια θάλασσα εικόνες κρυστάλλινης διαφάνειας, ανάλαφρες ανάσες περασμένων χρόνων και τόπων, φλόγινα όνειρα που χάθηκαν, πριν καν ψηλαφίσουν το φως της εκπλήρωσής τους.

Άριστος ανατόμος της γυναικείας ψυχής κι οξυδερκής παρατηρητής συμπεριφορών, δυο στοιχεία που συντελούν στη ζωντάνια της αφήγησης και στην ταύτιση του αναγνώστη με τους χάρτινους ήρωές τους. Ποτέ δε θα βρείτε τις πρωταγωνίστριες των βιβλίων του, να ταλανίζονται μέσα στην ηττοπάθεια και τον αυτοοικτιρισμό, όταν συναντούν στο δρόμο τους σύμφορες και βάσανα! Αφήνουν τα δάκρυα να τρέξουν ποτάμι, αλλά ως εκεί, ανασκουμπώνονται και συνεχίζουν με τόλμη την μάχη με το άδικο πεπρωμένο τους. Μια απ’ αυτές είναι η Άννα που προαναφέραμε αλλά και η Αλεξάνδρα, η μάνα της, η Ελευθερία και η δική της κόρη, η Κατερίνα. Διεκδικούν ένα κομμάτι ουρανού για ν’ απλώσουν τις σκέψεις κι όσα αισθάνονται, όσα ονειρεύονται, όσα περιμένουν.

 Ακόμα κι όταν πυκνώνουν τα σύννεφα και μυρίζουν βροχή, αυτές συνεχίζουν να πιστεύουν στον έρωτα, στην φιλία, στην αγάπη, στο σεβασμό τόσο για τον εαυτό τους, όσο και για τους άλλους. Η Άννα, η πιο μικρή απ’ όλες, σχοινοβατεί στο κενό με θάρρος ή καλύτερα με τσαμπουκά, αδιαφορώντας για το αν ο ιστός σπάσει. Ανυπότακτη, αρπάζει από τη ζωή όσα πιστεύει ότι της αναλογούν, όχι μόνο για τον εαυτό της, αλλά και για την Αλεξάνδρα και για όποιον ανακαλύψει ότι χρειάζεται μια ευκαιρία. Ακόμη κι όταν η καρδιά της χτυπήσει για τον Μάρκο, δεν του αφήνει την πρωτοβουλία, τον απαιτεί όπως κάνει με όλα από τα δώδεκα της. Η Αλεξάνδρα μαθαίνει νωρίς, πως έρωτας σημαίνει απιστία. Κι όμως, σαν εξημερωμένο αγρίμι γλείφει τις πληγές της και συνεχίζει. Η Ελευθερία, όπως και τ’ όνομά της δηλώνει, είναι η επαναστάτρια μιας άλλης εποχής. Η Κατερίνα πληγωμένη, πορεύεται χωρίς να υποπτεύεται τίποτα για τον φύλακα-άγγελό της. Η Λαμπρινή, η κακιά της παρέας, η πιο δυστυχισμένη απ’ όλες, όχι μόνο γιατί δεν την αγάπησε κάνεις, αλλά γιατί απέτυχε η ίδια ν’ αγαπήσει τον εαυτό της!

 Όλες οι ηρωίδες του Γιάννη Φιλιππίδη επί σκηνής μας γνέφουν, μας καλούν, να μπούμε στον κόσμο τους, ευχόμενες όταν η αυλαία πέσει, να μας βρει πιο σοφούς.

Μαίρη Ζaχαράκη, για το www.filodimos.gr

(αριθμός φύλλου της έντυπης δημοσίευσης 503)