«Ένα μυθιστόρημα πλημμυρισμένο Ελλάδα» • Αδέσμευτος Τύπος • σ/κ 21-22/4/2012 • Βιβλίο-γραφίες
(Από τον Φίλιππο Πανταζή)
Το βιβλίο του Γιάννη Φιλιππίδη είν’ ένα μυθιστόρημα πλημμυρισμένο Ελλάδα, πρωτότυπο και καλογραμμένο σε μια ιστορία τόσο αληθινή, όσο η ζωή του καθενός μας. Η ηρωίδα του, η Βασιλική, πλάσμα γήινο και γοητευτικό, η οποία γεννήθηκε σ’ ένα τόπο μακρινό, στην Ελλάδα του 1930 κι εξιστορεί τη ζωή της που ξυπνάει μνήμες, ξεθάβει γεγονότα και παλιές αμαρτίες, που οι περισσότεροι κρατάμε αμπαρωμένες στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Από έφηβη μεγαλώνει μόνη της, έχοντας μια θεια κι έναν μπάρμπα, που ποτέ δεν την είδε με καλό μάτι. Αποκτά την πρώτη της φιλενάδα, που γίνεται η αιτία να γνωρίσει τον πρώτο της έρωτα, θα της μάθει τις κρυφές χαρές της ζωής και θ’ αρχίσει ένα ταξίδι, γεμάτο ανθρώπους αλλιώτικους και περιθωριακούς, που έγιναν η οικογένειά της. Και τι σχέση μπορούν να έχουν μεταξύ τους, ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ, ένα μοιραίο γράμμα που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του, ο ελληνικός κινηματογράφος και το πρόσωπο της τετράστηλο στις εφημερίδες; Μέσα τους βρίσκεται η Βασιλική της καρδιάς μας. Η δυνατή ψυχή που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Κι όλη η Ελλάδα, δυο τσιγάρα δρόμος.
«Λες κι έψαχνα πρωταγωνίστρια για τις παλιές σινεμασκόπ εικόνες, ξεδιάλεξα μέσα από την ομίχλη μου σαφείς σκιές, είδα ένα μελαχρινό ελληνικό κορίτσι με δυνατό βλέμμα κι αξιοπρόσεκτο παράστημα», έτσι μας λέει ο συγγραφέας. «Ένα αγγελάκι έμπνευσης λοιπόν, σχημάτισε μια μέρα τη Βασιλική κι η πρώτη μου μυθιστορία, αφού νετάρισε το φακό, βρήκε το σκηνικό που ταίριαζε. Κι είδε μια Ελλάδα πίσω της, ταλαίπωρη από τη φτώχεια, συφοριασμένη απ’ τα υπερπόντια αλλά και τα δικά της βάσανα, σκοτεινή. Παρ’ όλα αυτά, διαρκώς συναρπαστική και σαγηνευτική στην αχανή ύπαιθρό της. Ερωτική χωρίς προσπάθεια η Βασιλική. Μοναδικά σοφή από καλό κράμα ψυχής ήτανε, άλλοτε γλέντι αυθεντικό και φωτεινό, άλλοτε πάλι μάχη σε ψηλό αλώνι, έτσι την έπλασα. Μια ολοζώντανη ευχή, μοναδική σα ζωγραφιά που ‘ν’ από λάδια ακριβά και χέρι που αποδίδει τη ζωή με δύναμη. Μια γυναίκα», επισημαίνει, «που θα θέλαμε όλοι να ήταν μάνα, φίλη και αδελφή.
Τι είναι γι αυτόν η έμπνευση.
«Έμπνευση είναι η ίδια η ζωή και τα στιγμιότυπά της. Οι χαρές, αλλά και οι πιο κρυμμένοι μας φόβοι, τα πρόσωπα που κίνησαν το ενδιαφέρον μας, όσα ερωτευτήκαμε. Ερωτεύομαι δυνατά τα πρόσωπα που σκιτσάρω στο χαρτί, αφήνομαι περισσότερο ενώ ταυτόχρονα αισθάνομαι να ωριμάζω μέσα από τη γραφή σα διαδικασία. Και την ίδια στιγμή που ένα βιβλίο μπορεί να ξεκινήσει σαν ιδέα μέσα από ένα συμβάν, μια περιγραφή, μια αλήθεια, μια αγαπημένη μυρωδιά ή ένα άγγιγμα αλλιώτικο, ο συγγραφέας μαθαίνει να διαχειρίζεται τον τρόπο και τον λόγο έτσι που να μεταδίδει κάτι σημαντικό κι άξιο λόγου προς τους άλλους. Εύχομαι να τα κατάφερα», μας επισημαίνει.