Anemos Magazine • Ακολουθώντας τα «Νήματα Ζωής» της Μελίτας Αδάμ, από τον ποιητή Χρήστο Παπουτσή

Για την ποιητική συλλογή της Μελίτας Αδάμ, γράφει ο ποιητής Χρήστος Παπουτσής.

Όσα νοιώθει κάποιος διαβάζοντας ποίηση, δεν είναι υποχρεωτικά ακριβώς αυτό που θέλει να πει ο δημιουργός. Ίσως να είναι και αυτό, είναι όμως και όσα συναισθήματα, όσες σκέψεις γεννήθηκαν μέσα στον αναγνώστη, στον μελετητή όταν μιλάμε για ποίηση, από την επαφή του με το έργο. Φυσικά, υπάρχει πάντοτε το ερώτημα: Μέσα σε μία και από μία ποιητική συλλογή,ο αναγνώστης, βρίσκει – ανακαλύπτει τον δημιουργό ή τον εαυτό του ή και τους δύο; Ανοίγω το βιβλίο. Πόσα συναισθήματα γεννιώνται!

«Περιόρισα τα θέλω.
Με κόστος
τώρα πια δεν θυμάμαι
Ωρίμασα.
Ήταν το τίμημα μιας ζωής
σε ό,τι έδωσα».

Η ποιήτρια Δεν μεγαλώνει. Το εσωτερικό της ανάστημα μας σκιάζει αλλά, Δεν μεγαλώνει διότι ενθουσιάζεται, ονειρεύεται! Ωριμάζει! Ωριμάζει μέσα από κινδύνους, σεισμούς, θανάτους, φόβους. Ωριμάζει με «σκέψεις που υφαίνουν φόβους».

«Η σκέψη,
μπλεγμενη στα δίχτυα
της μαύρης αραχνης,
υφαίνει τους φόβους…»

Δεν παραδίνεται. Ωριμάζει και επιβιώνει.

«Πόνεσα
έκλαψα
έχασα ανθρωπους
έχασα το βιος μου.

Όμως, υπάρχω.
Αύριο ανατέλλει
μια νέα μέρα.
Με ήλιο;
Με βροχή;
Με καταιγιδα;
Δεν ξέρω»

και καταλήγει

«Πονάω,
θλίβομαι.
Όμως, υπάρχω!
Ζω!».

Ολόκληρη η ζωή μια «άσκηση υπομονής». Ο κήπος όπου φυτρώνουν και ανθίζουν τα ποιήματά της είναι σπαρμένος όχι μόνο με αγάπη αλλά και με θλίψη. Εδώ, η ποιήτρια λειτουργεί ως μαργαριτοφόρο όστρακο. Μετουσιώνει την λύπη, την θλίψη που εισχωρεί στην καρδιά της, σε μαργαριταρένια ποιήματα και μας τα προσφέρει. Υφίσταται την πραγματικότητα και δημιουργεί. Η αγάπη και η θλίψη και ο πόνος συνυπάρχουν στα ποιήματά της καθώς, με σχεδία αυτά, παλεύει με κύματα.

«Ο άνεμος δυναμώνει.
Πατάω στα κύματα.
Αυτά με οδηγούν
σε ένα δρόμο μακρύ
χωρίς σύνορα,
χωρίς όρια.
Στην απέραντη μοναξιά
της τέχνης».

Τα ποιήματα αποτελούν μικρές κιβωτούς που εμπεριέχουν συναισθήματα, σκέψεις, την ψυχή του ποιητή. Αυτό συμβαίνει και με τα ποιήματα της Μελίτας Αδάμ. Η ποίηση δεν είναι μια συρραφή λέξεων. Η ποίηση βρίσκεται μέσα και πίσω από τις λέξεις και ανάμεσά τους και στον ερωτικό χορό τους. Αυτό η Μελίτα το γνωρίζει καλά και το εφαρμόζει υπέροχα, αλλά κάνει και κάτι ακόμη. Βαπτίζει και κεντάει. Βαπτίζει τις λέξεις στην καρδιά της κι εσύ πονάς διαβάζοντάς τες γιατί είναι αληθινές και αφορούν όλους μας. Είναι ο επώδυνος τρόπος με τον οποίο υποχρεώνει η ζωή μια ευαίσθητη καρδιά να πάλλεται. Κεντάει εικόνες ,ήχους και στιγμές με «τα νήματα της ζωής της».

«Νήματα ζωής
Απλωμένα
στη σκιά των ονείρων
Ποτισμένα
με «θέλω»
του άλλου εαυτού
Λιπασμένα
με αναστολές
Γέμισαν ανθούς
τα λιβάδια της ψυχής.

Γονάτισα
στην ομορφιά τους
Έκοψα
κρίνους, ασφόδελους
Τους απόθεσα
στη μεγαλοσύνη
της άδολης σκέψης
Ξάπλωσα
στην αλμύρα
γεύθηκα
τη γλύκα που ανέδιναν
μύρισα
την ευωδιά τους
μπήκα
στους μίσχους.

Οι κάλυκες έκλεισαν
Ένας άλλος κόσμος
υποδέχθηκε
την καμένη σάρκα
Δροσοσταλίδες
πάνω στα πούπουλα
αγκάλιασαν
το κορμί.

Η ζωή του χθές
έφυγε
Ο άλλος εαυτός
άδειασε
Κουφάρι διπλωμένο
στις όχθες του ποταμού
στα λασπόνερα μιας ζωής εφήμερης».

Κλείνω το βιβλίο . Πόσες σκέψεις γεννήθηκαν! Ιδού , κάποιες από αυτές: Δεν ξεγελάει, να ξεγελαστεί, όμως γίνεται και, αν συμβεί αυτό, θα είναι γιατι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Είναι η μοίρα του ανθρώπου που κρατά την καρδιά του στα χέρια του και την προσφέρει σε όλους. Χαρίζει την αγάπη του και Δεν μετανιώνει ώστε να την πάρει πίσω . Είναι η μοίρα του ανθρώπου που είναι πλασμένος από αγάπη. Δεν θα ξαναβρώ άνθρωπο με τόσα πολλά, υπέροχα... Δεν!

Κλείνω το βιβλίο. Βλέπω το χθες και το σήμερα να μένουν πίσω, ντυμένα το θλιμμένο άρωμα του ηλιοβασιλέματος ενώ , το αύριο με ενθουσιασμό λάμπει στην ανατολή μιας νέας μέρας.

Πηγή: http://anemosmagazine.gr/2015/vivlio/adam_nimata_zois_papoutsis_/