Anemos Magazine • Όταν συνάντησα τον «Τοξοβόλο του κενού» της Κατερίνας Νεστορίδου. Από τον Χρήστο Παπουτσή.

Για την ποιητική συλλογή της Κατερίνας Νεστορίδου, γράφει ο ποιητής Χρήστος Παπουτσής.

Μια φορά, άρχισε ο καιρός και δημιουργήθηκαν όλα. Καθρεφτίστηκε ο άνθρωπος και ξεκίνησαν όλα. Η Αλήθεια σκορπίστηκε σε κομμάτια παντού, κρυμμένα μπροστά στα μάτια μας που ξεγελασμένα από την αίσθηση της όρασης, βλέπουν την ψεύτικη, υποκειμενική πραγματικότητα.

O φόβος, η πλανημένη ψυχή που βυθίζεται στην κινούμενη λάσπη, θλίψη, προσωπεία καθημερινά και τρομερά, μελλοθάνατοι μονομάχοι του αγώνα για την προσωρινή επιβίωση, ποιητές και ονειροπόλοι παρελαύνουν μπροστά μας, αποδρώντας από τις σελίδες του «Τοξοβόλου του κενού», της πρώτης ποιητικής συλλογής της Κατερίνας Νεστορίδου.

Και η ποιήτρια; Πού βρίσκεται;
Όταν πρωτοσυναντηθήκαμε, αναζητούσα την έξοδο από τον λαβύρινθο κι εκείνη επεδίωκε να αποκαλύψει τον κόσμο.
Πού να βρίσκεται τώρα;
Ας ανοίξουμε το βιβλίο της. Σίγουρα θα την συναντήσουμε μέσα και πίσω και ανάμεσα στους στίχους, με το φιλοσοφικό της φανάρι να μας δείχνει την έξοδο.

Φόβος
Μια νύχτα με πλησίασε ένας γέρος με κίτρινα δόντια·
Δυο πόρτες έχει η ζωή, μου λέει,
μια της ζωής, μια του θανάτου,
μια λαξεμένη τ’ ουρανού, μια χθόνια του φόβου.
Η χθόνια είναι η ζωή πριν την Ζωή,
μπορεί κι ο θάνατος
σαν φέγγει στις ψυχές μας δύσμορφα.
Θέλει κουράγιο κι έρωτα
να προσπερνάς τον θάνατο, στο σήμερα
να γνέφεις.
Τρόμαξα και κρύφτηκα στο λαγούμι μου.
Όπου κι αν βρίσκομαι, φοβάμαι…

Ο φόβος! Χειροπέδα και τροχοπέδη και αρχιτέκτονας λαβυρίνθων. Με τον φόβο όσο ζεις, δεν ζεις μα, εάν Άφοβος γίνεις, θα δρασκελίσεις, άπαξ, την «λαξεμένη τ’ ουρανού» πόρτα.

Υπάρχουν περιπτώσεις ποιημάτων και ποιητών στις οποίες επιβάλλεται να συζητήσεις με τον δημιουργό, αν θέλεις να κατανοήσεις. Περιπτώσεις όπου αυτό που νοιώθεις διαβάζοντας ένα ποίημα, έχει ανάγκη την συνδρομή της αποκρυπτογράφησης ενός κώδικα. Περιπτώσεις όπου απαιτείται η μύηση στην φιλοσοφική σκέψη του ποιητή.

Τέτοια είναι και η περίπτωση του «Τοξοβόλου τ’ ουρανού» και της Κατερίνας Νεστορίδου που μας καλεί να αναρωτηθούμε «πόσο απέχει ο ουρανός».

Στοιχειωμένο κάστρο
Όταν τόλμησα ν’ αγγίξω το στάχυ τ’ ουρανού,
φράγματα από πηλό μου έκρυψαν τον δρόμο.
Ρακένδυτες εποχές, προσμένοντας το φιλί της άνοιξης,
έτρεμαν στο στοιχειωμένο κάστρο,
προπύργιο γκρίζας χαραυγής.
Λέξεις χαραγμένες στο δέρμα
χάθηκαν στη δίνη μεθυσμένων αστεριών.
Δυο μελαγχολικές αχτίδες
γκρέμισαν το στοιχειωμένο κάστρο.
Ερείπια, πεφταστέρια στη σκόνη
των σκαπανέων του αύριο.
Τρεμάμενο χάδι και κουρασμένο αναφιλητό
τ’ αβέβαια χρέη μιας νέας εποχής.
Είθε η μοίρα να μας αποκαλύψει το Ανείπωτο.
Πόσο απέχει ο ουρανός.

Ο ποιητής κυκλοφορεί εντός και έξω. Συλλέγει όλα τα βλέμματα που συναντά, στις διασταυρώσεις με το δικό του. Μέσα στον κόσμο, δημιούργημα μιας Φαντασίας μέσα στον τόπο και στον χρόνο, καλείται να αφήσει την δική του φαντασία να ταξιδέψει. Τι γίνεται, όμως, σαν συναντά την οροφή; Η φιλοσοφία είναι ένας τρόπος να διαπεράσει κανείς την οροφή που μας σκεπάζει.

Τα όνειρα, είναι επίσης ένας τρόπος να διαπεράσει κανείς την οροφή, ίσως λιγότερο αποτελεσματικός αν απωλέσει την φιλοσοφική του συνιστώσα. Φιλόσοφοι, ποιητές και ονειροπόλοι ζουν και αγωνίζονται καθημερινά δίπλα μας, μαζι μας και είναι πολύ καλά διακριτοί. Όπως το ίχνος της κιμωλίας στον μαυροπίνακα, όπως το ίχνος του άστρου στον σκοτεινό ουρανό.

Αλίμονο στους ονειροπόλους
Αλίμονο στους ονειροπόλους.
Πάντα τους πλήγωναν οι άλλοι,
το στερέωμα δεν τους άντεχε
και ήσυχαν τους τσαλάκωναν,
αποφεύγοντας να δουν
τα βρόμικα νύχια τους.
Αγέρωχοι σαν ποιητές,
σμίλευαν τη φυγή τους.
Μόνοι στο πέρασμα της νύχτας,
μάγευαν τ’ άνθη κι έβγαζαν φωτιές
πληγή και φθόνος των μικρών των άστρων.
Έφευγαν πάντα.
Αλίμονο στους ονειροπόλους.

Η Κατερίνα κλείνει την μικρή της – μεγάλη κραυγή στις κιβωτούς των ποιημάτων της, τις αφήνει στοργικά να θαλασσοδαρθούν ώσπου να καταλήξουν στις αγκαλιές των αναζητητών , εκείνων που τους τρομάζει η Λήθη και όχι η Αλήθεια.

Γράφει η ποιήτρια:

«Πουλί τρεμάμενο η ψυχή, όμηρος της ψευδαίσθησης» και «Τίποτα δεν είναι ολότελα αλήθεια».

H πραγματικότητα, ας μην το παραδέχεται, φοβάται ποιητές όπως η Κατερίνα Νεστορίδου που αποκαλύπτουν ότι δεν υπάρχει.

Παραίσθηση
Τρέχω αταξινόμητη στο πλήθος,
τίποτα να μην εισβάλλει πια στα όνειρα μου.
Μαυρόασπρες καρικατούρες
οι ανεκπλήρωτες ανάγκες.
Αδήριτες.
Πλαστές.
Αχαρτογράφητες.
Τι έρεβος- σε λίγες μόνο λέξεις.
Παρακαλώ για εξιλέωση αυτούς
που δεν συγχωρουν την αδυναμία.
Απόκοσμες αστραπές σε μαύρο φόντο,
παραίσθηση η δύναμη και η αδυναμία.
Χάθηκε το πλήθος.
Ούτε οι κλωστές, ούτε τα νήματα του πεπρωμένου,
Ούτε τα πηγάδια με τη σκοτεινιά της σάρκας.
Τίποτα δεν είναι ολότελα αλήθεια.

Τίποτε δεν είναι περισσότερο αληθινό από την …παραίσθηση των αισθήσεων, των σάρκινων αυτών μαγισσών που υπηρετούν και ενισχύουν την Λήθη. Την Λήθη που τα παραμορφώνει όλα ακόμη και, κυρίως, αυτό το γεγονός του θανάτου. «Είμαστε όλοι μελλοθάνατοι» γράφει η ποιήτρια . Αν, όμως, ο θάνατος μια πόρτα είναι, μπορούμε να προετοιμαστούμε ώστε, όταν έρθει η ώρα και ανοίξει η πόρτα αυτή, να δραπετεύσουμε ανεπιστρεπτί.

Υπενθύμιση
Και να που οι θύμησες τρυπάνε το παρόν,
βουβά, ανεξάλειπτα
σφραγίζουν τις ρωγμές του.
Και να που τα σαρκία
στέφουν ανάγκη τους τη Λήθη
προτού τα σκιάχτρα ζωντανέψουν
και οι ουλές αναβλύσουν θάλασσα.
Ωδή κρυφή στη μυστική δικαιοσύνη.
Απρόσκλητος των ανέμων καιρός
σαρώνει τον μανδύα του
και μας θυμίζει
μέσα σε άναρθρες κραυγές
και σε λυτές χαίτες των πόνων
πως είμαστε όλοι μελλοθάνατοι.

Τώρα θα κλείσουμε το βιβλίο, όμως, θα συνεχίσουμε να διακρίνουμε την ποιήτρια πάνω στο φόντο του κόσμου, όπως το ίχνος της κιμωλίας στον μαυροπίνακα, όπως το ίχνος του άστρου στον σκοτεινό ουρανό. Δύο ευχές, αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω.

Η πρώτη ευχή, για την Κατερίνα Νεστορίδου: Να ζει ως ποιήτρια φωτίζοντάς μας με το πνεύμα, την καρδιά και την ψυχή που διαθέτει και η καύσιμη ύλη του άστρου της να μην εξαντληθεί ποτέ. Η δεύτερη ευχή, για όλους μας , είναι ένα ποίημα της Κατερίνας και θα εκπληρωθεί αν προσπαθήσουμε σωστά στον δρόμο τον μοναχικό: Κάποτε να συναντηθούμε.

Πηγή: http://anemosmagazine.gr/2014/vivlio/toksovolos-tou-kenou/