Εφημερίδα «Πελοπόννησος» • «Όμορφοι άνθρωποι», συνέντευξη στον Λάμπρο Αραπάκο και την Ευτυχία Μεσίσκλη
Μιλούν για το συντονισμό της ψυχής, για τη δράση έναντι της απόγνωσης, για έναν άγνωστο «θεό»… Οι δύο συγγραφείς υπό τη σκέπη της «Άνεμος εκδοτική», περιοδεύουν στην Ελλάδα και προτείνουν τη στροφή στα «μικρά», μα… μεγάλα. Καταφθάνουν και στην Πάτρα στον πιο φιλόδοξο Πολυχώρο Τεχνών της πόλης, στο Αrt Cafe «Ηχότοπος», τη Δευτέρα 23 Απριλίου, στις 8:00 μ.μ. για να παρουσιάσουν τα νέα τους βιβλία. Ο δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός Πέτρος Κουμπλής και ο ηθοποιός και υπεύθυνος εκδόσεων Γιάννης Φιλιππίδης «ξεφυλλίζουν» τη σκέψη τους και εμείς παίρνουμε μια υπέροχη μυρωδιά…
Γιάννης Φιλιππίδης: «Άνεμος στη σκέψη»…
Πώς προέκυψε η ιδέα, να γυρνάτε όλη την Ελλάδα και να κάνετε από κοινού παρουσιάσεις των βιβλίων σας με τον Πέτρο Κουμπλή;
Ξεκινήσαμε πρόσφατα τη φετινή παράξενη άνοιξη μ' ένα κέφι, που κινδυνεύει να φανεί αλλόκοτο στους μη γνωρίζοντες. Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ στο γκρίζο, την κατήφεια, τη σκέψη που παραπέμπει στην έννοια πηγάδι. Στον εθισμό της κακής είδησης, εμείς συνεννοηθήκαμε μ' ένα νεύμα και τη σκέψη, πως βλέπουμε τα πράγματα -ο καθένας με τον ολότελα δικό του ξεχωριστό τρόπο- μέσα από τα γοητευτικά μάτια, της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας, που ανασαίνει τις καθημερινές μας αλήθειες, αλλά επιχειρεί κάτι παραπάνω: να τις υπερβεί, δίνοντας περισσότερο άνεμο στη σκέψη μας, το χρειαζόμαστε. Δύο άνθρωποι λοιπόν επαγγελματικά πολυσχιδείς, αλλά τόσο φανερά γλυκά επιμένοντες συγγραφικά, θέλουν να φέρουν περισσότερους φίλους κοντά στα βιβλία, έχουμε την ανάγκη να επιστρέφουμε τακτικότερα σ' αυτά.
Με τον συνεκδότη και γραφίστα Νικόλα Τελλίδη, δημιουργήσατε την εταιρεία «Άνεμος Εκδοτική». Είναι μια παράτολμη κίνηση εν μέσω οικονομικής κρίσης;
Η πρωτοβουλία μας ξεκίνησε μ' ένα δικό μου μικρούλη θυμό και την πεποίθηση, ότι κανείς άλλος δε μπορεί να εξασφαλίσει τις καλύτερες προϋποθέσεις για την διάδοση των βιβλίων του, όσο ο ίδιος ο δημιουργός κι ένα εναλλακτικό ευέλικτο εκδοτικό σχήμα, που ν' ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της σκοτεινής εποχής. «…Μα πάντοτε οι καιροί ήτανε δύσκολοι» λέει ο Πέτρος, κάπου στις «12 ιστορίες» του. Κάπως έτσι κι εμείς, ενάμισι χρόνο πριν, ξεκινήσαμε με κεφάλαιο έναν εκδότη-γραφίστα κι αριστοτέχνη στ' αντικείμενό του και μετρήσαμε τους φίλους μας, ρισκάροντας ακόμα και με τρόπο φυσικό σαν άτομα καθετί. Αλλά οι φίλοι, όχι μονάχα υπήρξαν το οριστικό και μόνο μας κεφάλαιο, αλλά αναπτύσσουν ένα γλυκό ευρύ οικογενειακού χαρακτήρα κύκλο, όλο και πιο μεγάλο, κάτι που αυξάνει τις αντοχές μας, δίνει καινούριο μαγικό δρόμο στο ταξίδι.
Είσαι ηθοποιός. Τι σε οδήγησε στο γράψιμο; Ο θεατρικός χώρος είναι πηγή έμπνευσης; Ήδη έχεις εκδώσει 5 βιβλία…
Εργάστηκα σαν ηθοποιός για περισσότερα από 15 χρόνια με τρόπο αποτελεσματικό, επαγγελματικά. Αλλά δεν είχα ονειρευτεί σαν έφηβος ακριβώς αυτό, μπήκε η ανάγκη του ενσήμου, του σταθερού εισοδήματος. Ίσως να 'τανε κι από πάντα ορισμένο, να βλέπω την ανθρώπινη ψυχή, έτσι όπως συνέβη: σαν ηθοποιός, που αποδίδει με τον δικό του τρόπο σε λέξεις, όσα θα πάλευε να υπερασπίσει επί σκηνής. Με μια τέτοια σκέψη, το θέατρο έγειρε κι έγινε βιβλίο, το βιβλίο έγινε οθόνη σινεμασκόπ και πήρε, όσα θα 'θελα σα Γιάννης να επικοινωνήσω, σε απόλυτη σχέση με τη συγγραφή. Ένας άνθρωπος σαν εμένα, γράφοντας κουράζεται ίσως πιο πολύ απ' όσο ένας ηθοποιός σε δράση. Αλλά διατηρώ το προνόμιο, να 'χω την παραγωγή όλη πάνω μου. Η άνεση αυτή, διευρύνει τον κύκλο της έκφρασης.
«Ζωή με λες» είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου σου. Τι συναντάμε στις σελίδες του;
Ενσταντανέ της ζωής και της τρέχουσας οπτικής μας, που ολοένα αλλάζει κι όχι προς το καλύτερο. Ονειρεύτηκε να 'ναι ένα βιβλίο, απ' αυτά που θα παλιώσουν στα χέρια των φίλων τους κι όχι μονάχα μέσω του επιθυμητού για μας -ακόμα και- δανεισμού, αλλά μέσα από την ανάγκη του να επιστρέφει κανείς σ' αυτό, να καταφέρνει με τη βοήθεια του βιβλίου να επικεντρώνεται στα δικά του καθημερινά σημαντικά γεγονότα. Με την προοπτική ενός μέλλοντος που δεν προβλέπεται, η ανάγκη να εστιάσουμε στις ακριβές μας αξίες -κι όχι μονάχα στους αριθμούς- είναι πια προτεραιότητα.
Θα μοιραστείς 3 γραμμές από το βιβλίο σου που κάθε φορά που τις διαβάζεις, σου γεννιούνται συναισθήματα και σκέψεις για τη ζωή και την πιθανή πολυπλοκότητά της;
Ολόκληρο το βιβλίο, επανεστιάζει στην έννοια της ζωής, έτσι το μυαλό μου πάει στην ίδια την αφιέρωση, που υπάρχει έντυπη στην 9η σελίδα. «Να μη ξεχνάς να εκτιμάς τη δράση· απ' την απόγνωση». Όσο ο ορίζοντας που βλέπαμε αλλάζει, είναι καλύτερα να βρούμε ή να εφεύρουμε στόχους και λύσεις εναλλακτικές, θα χρειαστεί χρόνος να συνέλθουμε απ' όλο αυτό το χρόνιο σοκ, αλλά θα συνέλθουμε μια χαρά, όταν βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά.
Ένας συγγραφέας επιβιώνει οικονομικά; Μπορεί να είναι η κύρια επαγγελματική του δραστηριότητα; Για σένα; Για μένα επέμεινα να γίνει, θέλησα να το διεκδικήσω χαλαρά και κεφάτα, ακόμα και σα δικαίωμα. Είπα μέσα μου: «Θες να το κάνεις από δω και πέρα άξια; Κάν' το αποκλειστικά, αφιερώσου σ' αυτό». Διέκρινα την άλλη σχέση που αναπτύσσει κανείς ακόμα και μέσα από τους βιορυθμούς του, όταν γράφει συστηματικά. Ξεκινώ να γράφω με λιακάδα το πρωί και κλείνω πριν τη δύση, έτσι κατάφερα να λειτουργώ πιο ευτυχής.
Το facebook και το internet μπορούν να βοηθήσουν στην προώθηση του βιβλίου;
Πρόσφατα ευχαρίστησα ανοιχτά, τον πρώτο άγνωστο άνθρωπο ή φορέα, που 'χε έννομο συμφέρον από την πιο ελεύθερη διαχείριση της πληροφορίας. Ομολογώ γελαστά, ότι εμένα σα Γιάννη, όχι μονάχα με διέσωσε σαν ιδιότητα, αλλά η επικοινωνία έφερε κοντά μου φίλους, απρόβλεπτα πολλούς σε τέτοιο καιρό. Ενημέρωσε κι έφερε κόσμο στις παρουσιάσεις, έδειξε στιγμές από τις γιορτές βιβλίων μας, πλήθυναν οι ζεστές πραγματικές αγκαλιές σε εύρος πανελλαδικό, μίκρυναν οι φόβοι για το σταθερό ρίσκο κάθε νέου ονείρου-βιβλίου μας ή των συνθηκών, που ολοένα δυσκολεύουν. Θα επιμείνουμε, προσεγγίζοντας ξανά τη φωτεινή μας πλευρά.
Υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν βιβλία στην Ελλάδα ή όλοι σχετίζουν το βιβλίο με την παραλία και τον ήλιο;
Δυστυχώς πολλοί, δεν κάνουν καν αυτό, οφείλω να σταθώ ειλικρινής με τους δείκτες και την πραγματική απήχηση, μιλάω με τη σιγουριά της ασταμάτητης επαφής μου με αναγνώστες. Η παιδεία κι ο λόγος, δεν ήταν στο κέντρο του λάιφ-στάιλ φιλμ της προηγούμενης δεκαετίας. Καιρό τώρα, αλλάξαμε θέλαμε-δε θέλαμε, σεζόν και έργο. Ας επιστρέψουμε στις μικρές σιωπηλές αναπνοές, που αφήνει η σχέση μας με την ανάγνωση. Έχω περιθώρια, να ελπίζω στην πεποίθηση ότι τα βιβλία, ξανάρχονται στις αγκαλιές μας με άλλο κέφι και νέα δύναμη, σταματάνε ποτέ οι ιδέες, όταν τις πραγματώνουν αποφασίζοντας γι αυτές, οι ίδιοι οι δημιουργοί;