Κριτική της συγγραφέως και ποιήτριας Μαρίας Στρίγκου
Στην αρχή ήταν το εξώφυλλο, που σου έδινε την εντύπωση πως κάπου εκεί στα στενά, στο Μοναστηράκι, βρίσκεσαι κι εσύ κάτω απ' τα φώτα. Και στοχάζεσαι, αναπολείς ή απλά συλλογιέσαι το πριν και το μετά. Ύστερα ήταν η υφή του βιβλίου, θύμιζε κάτι παλιό, παιδικό, αγαπημένο. Σαν κάποια απ' τα παραμύθια της αθωότητάς μας με το σκληρό εξώφυλλο. Σαν το άνοιγες επιτέλους ξεχυνόταν μια μυρωδιά από βρεγμένο χώμα. Γύριζες τις σελίδες κι ακουγόταν ο ήχος του δάσους, των ξερών φύλλων, του αγέρα που περνάει μέσα απ' τα κλαριά. «Θέλω να μου στέλνεις έναν ήλιο παραπάνω τα πρωινά του χειμώνα. Να ξεμένω αιφνιδιαστικά χαμογελαστός να τον κοιτάω, ελπίζοντας για όλα.» Λέει ο Γιάννης Φιλιππίδης στη σελίδα 15 στο νέο του βιβλίο «Ζωή με λες».
Οι εικόνες της Ρενέ Ρεβάχ σε άσπρο μαύρο, με μια εσωτερική ένταση σε καθηλώνουν. Μαγνητίζουν το βλέμμα σου. Σε αφήνουν να φαντάζεσαι. Κι έρχονται από δίπλα οι λέξεις του Γιάννη κι αρχίζουν να χρωματίζουν λεπτά και ντελικάτα μόνο όπως αυτός ξέρει να κάνει με τον λόγο του. Καθώς συνεχίζεις να διαβάζεις ακούς συχνά την καρδιά σου να γοργοχτυπάει, σε μια φράση, σ' έναν διάλογο, σε μια ιστορία. Βρίσκεις κομμάτια από τις σκέψεις σου, απ' τις επιθυμίες σου, απ' τις μνήμες που γονιδιακά κουβαλάς.
Ποιος απ' όλους μας αλήθεια δεν έχει γνωρίσει ή ακούσει μια ιστορία σαν αυτή της Στυλιανής;
Ποιος δεν στάθηκε συγκινημένος σε τρία δικά του φιλιά;
Ποιος δεν σκέφτηκε την πόλη του με τον τρόπο που την σκέφτεται ο Γιάννης;
«Δεν θέλω να πονάω εύκολα» λέει ο συγγραφέας στο κείμενο «Μέρες και νύχτες με τον καθρέφτη μου» αλλά όπως φαίνεται θέλει και ξέρει πώς να μας πονάει εύκολα και γλυκά λέγοντας σκέψεις και ιστορίες που όλοι θα θέλαμε αλλά που δεν μπορούμε. Ίσως.
Ο Γιάννης Φιλιππίδης ωριμάζει και ωριμάζοντας μας κερνάει γευστικούς καρπούς μπολιασμένους από ένα παλιό άρωμα που όπως δείχνουν τα πράγματα όχι μόνον θα μείνει ανεξίτηλο στο χρόνο αλλά όσο πάει θα γίνεται και μεθυστικότερο. Τι; Δεν έχετε διαβάσει ακόμα αυτό το βιβλίο; Ε, τότε βιαστείτε! Γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε η ζωή δεν επιτρέπει αργοπορίες...