Page 4 - «Στα μούτρα σου!» - Μιχάλης Κατσιμπάρδης - Άνεμος Εκδοτική

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΙΜΠΑΡΔΗΣ

ακριβέστερα με λίγο αυτοφυές γρασίδι διάσπαρτο εδώ και
κει, τρεις τέσσερις παρατημένους στη μοίρα τους θάμνους
και ένα μεγάλο δέντρο στην πρόσοψη, που μάλλον επρόκει-
το για καστανιά.

Καθόταν σε μια ξύλινη καρέκλα μπροστά σ’ ένα μάλ-
λον ψηλό για το μπόι του γραφείο. Τα λιγνά ποδαράκια του
κρέμονταν και αιωρούνταν ρυθμικά –και λίγο νευρικά–,
καθώς δεν έφταναν μέχρι το δάπεδο. Δεν ήταν σκυμμένος
σε κάποιο βιβλίο, έξυνε το μολύβι του ενώ κοίταζε κατευ-
θείαν μπροστά του, εκεί όπου βρισκόταν ένα ορθάνοιχτο
παράθυρο, το περβάζι του οποίου στόλιζαν δυο ομοιόμορ-
φες γλάστρες με βασιλικούς. Ο αριστερός ήταν θρεμμένος
και φουντωτός, ο άλλος κατσιασμένος και ταπεινός.
Μπορεί να ήταν η έβδομη φορά που έσπασε τη μύτη
του μολυβιού από το υπερβολικό ξύσιμο. Έπρεπε σώνει και
καλά να ζωγραφίσει το φθινόπωρο να μοιάζει με νεαρό πα-
λικάρι μέσα στο φρουτένιο του άρμα, ένα άρμα που θα το
έσερνε ένα σμάρι αποδημητικών πουλιών. Ο δάσκαλος θα
έλεγχε σχολαστικά την επομένη όλα τα τετράδια Ανάγνω-
σης κι αυτός, που ήταν μάλλον τελειομανής, έπρεπε να ήταν
πανέτοιμος. Σχεδίαζε με το μαλακό Faber στη μισή σελίδα,
εκείνη που ήταν κενή για τις ζωγραφιές, και μετά στην άλλη
μισή που είχε γραμμές θα αντέγραφε τα λόγια του ποιήμα-
τος από το αναγνωστικό· το ποίημα ήταν «Το πρωτοβρόχι»
του Δροσίνη, από το οποίο μάλιστα έπρεπε να μάθει νεράκι
τις δύο πρώτες στροφές. Ζόρικα πράγματα δηλαδή.
Ζωγράφιζε καλά ο Γιωργής, είχε ταλέντο και το είχε δεί-
ξει από μικρός. Ο πατέρας του το αντιλήφθηκε πολύ νωρίς
και γι’ αυτό τον είχε γράψει, από τεσσάρων κιόλας χρόνων,

10